Woekerdrang, hoe het begon...

De eerste keer mezelf blootgeven en me opnieuw ontzettend kwetsbaar voelen, maar ook de eerste keer ervaren hoe het is om écht meer over mezelf te leren.

Wankel in de kinderschoenen

“Het is niet aan grenzen dat de bloemen groeien." - Ruth Van de steene

Mijn woekerdrang gaat al een aantal jaar terug in de tijd. Als kind was ik enorm gefascineerd door de draagkracht van het woord. Het verbaasde me hoe mijn opa zonder enige moeite jongleerde met woorden alsof het zijn tweede natuur was. Gevoelens en gedachten op papier laten plakken zoals vliegen op stroop. Zoals hém wilde ik worden. Ik wilde kunnen wat hij zo goed kon. Het was mijn grote droom om mijn eigen kinderboeken uit te brengen. Ik maakte de gekste tekeningen en verzon er avontuurlijke verhalen bij. Verhalen over mezelf die ik kwijt kon in mijn zelfbedacht monstertje. Een monstertje met onzekerheden en angsten maar vooral ook met grote dromen. Helaas is mijn motivatie om te schrijven doorheen de jaren wat afgezwakt. Niet omdat ik het niet graag meer deed, maar voornamelijk omdat ik er de tijd niet meer voor vond. Hoewel... niet voor vrijmaakte. Want tijd is relatief en vullen we in naargelang hoe onze prioriteiten liggen in het leven. Of beter ... hoe we ze zelf leggen. Je zal het zelf ongetwijfeld al gemerkt hebben. Steeds weer datzelfde excuus. Als kind was ik veel te druk bezig met alles wat er rondom mij gebeurde. Ik was zo nieuwsgierig, wilde zoveel ontdekken en leren dat ik soms vergat waar mijn oprechte interesses lagen.

Gelukkig heb ik de motivatie teruggevonden om me weer te focussen op wat me als kind bezig hield. Een kinderboek uitbrengen, is nog niet meteen aan de orde, maar het begin is gemaakt. Het schrijven heeft me weer de kriebels in de handen gegeven. Mijn droom leeft weer zachtjes op.

Vastgeroest in de eenvoud

Sinds 2018 maak ik trots deel uit van, mag ik toch wel zeggen, het meest geweldige lerarenkorps van de Kempen. Ik mag mezelf een grote gelukzak noemen dat ik recht van de schoolbanken naar de werkvloer werd gekatapulteerd. Deze gelukzak mocht aan de slag als leerkracht Godsdienst en Voeding-Verzorging. Als leerkracht dagelijks jongeren en vooral rasechte pubers mogen begeesteren en zich verder laten ontwikkelen en ontplooien, is zonder twijfel een prachtig privilege. Toch merk ik dat ik het mis om ook in mezelf dieper te graven en op zoek te gaan naar wat er zoal schuilgaat in mijn eigen gedachten en gevoelens. Iedere dag opnieuw klaarstaan voor mijn leerlingen, hen helpen met problemen waarin zij geen uitweg meer zien, hun vaak loodzware rugzakje wat verlichten door een deugddoend gesprekje of een welgemeend schouderklopje. Zalig vind ik dat, maar toch voel ik dat ik meer en meer mijn eigen twijfels, angsten en problemen aan de kant zet. Ik stop ze soms misschien wel eens onbewust in een kistje waarvan ik vergeet waar ik het sleuteltje heb gelegd. Een doosje dat ik op tijd en stond terug vergeet open te doen en dat ergens in een hoekje wegkwijnt onder een laagje stof. Op zich hoeft dat geen gigantisch probleem te zijn tenzij je merkt dat je hierop vastloopt. Dat je vastgeroest zit in patronen die nog maar moeilijk te doorbreken zijn. Dat je niet meer zo kan klaarstaan voor anderen, omdat je eerst zelf wat problemen bij 'bij de hoorns' moet nemen. Ik merkte de laatste tijd ook op dat ik heel veel zaken als vanzelfsprekend begon te zien. Hoe doodnormaal het is om iedere dag de zon te zien opkomen, een lekkere cappuccino te drinken onder een knus dekentje in een lekker verwarmde ruimte die het toelaat me thuis te voelen. Hoe gewoontjes het is om sinds kort een eigen stekje te hebben, maar toch ook regelmatig bezoek te krijgen van mensen die ik enorm graag zie en om dicht tegen mijn lief aan te kruipen waarbij ik me zo geborgen voel. Ik heb hier voor mezelf een halt ingeroepen en me voorgenomen om weer dankbaar te zijn en mezelf iedere dag opnieuw te laten verwonderen door wat het leven aan 'klein gelukskes' te bieden heeft. Weg met die vastgeroeste patronen, open met die ogen, vertrouwen op dat hart.

Klein hartje, grote dromen

"Dromen hebben veel slaap nodig." - Ruth Van de steene

Met een klein hartje schrijf ik ijverig aan mijn allereerste blogpost. Ik ben zelfs een beetje zenuwachtig. Misschien ook wel wat bang voor wat anderen zouden vinden van mijn hersenspinsels, mijn schrijfstijl, mijn 'zijn'. Ik vraag mezelf op dit eigenste moment wel een miljoen dingen af. Ik vraag me af of deze blog wel bekeken zal worden, of mensen zich herkennen in mijn verhalen, of ik mensen kan bewegen zoals ik hoop te doen en ga zo nog maar even door. Hoewel ik deze blog initieel niet gestart ben voor anderen, merk ik toch dat ik deze gedachten nog niet meteen kan loslaten. Ik typ zinnen om ze daarna weer te wissen en lees mijn getypte paragrafen hardop om te dubbelchecken of ze toch niet onsamenhangend en geknutseld klinken. Terwijl ik enkel mijn gedachten wil laten woekeren. Woekeren en weer verder laten ontwikkelen tot concrete plannen voor de toekomst, tot een positievere mindset en tot een veilige haven op moeilijke dagen. Maar zolang ik ook jullie kan meenemen in mijn gedachten en ideeën en jullie ertoe kan bewegen om bewuster om te gaan met wat er binnenin je woekert, is mijn missie meer dan geslaagd.

Woekeren in de meest positieve zin van het woord

"Parasiteren op alles wat ons voorheen klein liet voelen. Sterker en dankbaarder in het leven staan."

Als ik eerlijk ben, heb ik niet lang moeten nadenken over een gepaste naam voor mijn blog. Het bedenken van de naam 'Woekerdrang' heeft me geen extra denkrimpels bezorgd. Gelukkig. Toch was er even een twijfel want wanneer je 'woekeren' opzoekt op het internet, kom je meteen uit op negatief klinkende omschrijvingen. 'Parasiteren' en 'voortdurend groeien op kap van iets anders'. Heel even heb ik me afgevraagd of deze naam dan toch wel geschikt was voor mijn persoonlijke blog, maar nooit was ik zekerder van mijn stuk. Woekerdrang past voor mij meer dan perfect binnen het plaatje. Buiten het feit dat ik 'woekerdrang' een heel mooi en aanstekelijk woord vind dat veel aan de verbeelding overlaat, hoop ik de definitie van dit woord voor eens en voor altijd te draaien naar iets positiefs. Als we nu het 'parasiteren' en het 'groeien op kap van' eens zien als het woekeren van ideeën en gedachten die teren op opgedane impressies en ervaringen. Leren van wat geweest is, groeien en met een roze bril op de neus uitkijken naar wat nog komen gaat. Voordeel halen uit wat ons eerder klein liet voelen. Sterker en dankbaarder in het leven, maar vooral ook in mijn eigen schoenen staan.