Perspectiefgerommel

Mijn hart loopt over, echt. Opnieuw gevuld met warmte die ik oh zo nodig had op deze maandagavond. Triest weertje buiten en een storm die weer maar eens binnenin mij woedt. De zoveelste dag die passeert zonder ik het gevoel heb gehad écht iets te hebben bereikt. Mezelf zoveel voorgenomen, maar hier weer zo lelijk hard in gefaald.

Doelloos scrollend op 'smoelenboek', zoals mijn nonkel het smakelijk verwoordt, sprong er me iets in het oog wat ik maar moeilijk kon negeren. Uitgerekend vanavond zou het heerlijke tweekoppige duo van Onbespreekbaar langskomen op de universiteit van Gent. Een talk over faalangst en stress. Dit heb ik nodig, dacht ik. De zetel voelde tot dat moment nog aan als drijfzand dat me verstikte en waar ik steeds dieper in weg leek te zakken, maar met dit uitje op het agenda leek ik me er opeens wél makkelijk uit los te wurmen.

"De angst is echt, maar het gevaar niet." - Onbespreekbaar

De laatste maanden zijn een heuse rollercoaster aan emoties en indrukken geweest. Een verdomd pittige verhuis van de charmante Kempen naar het bruisende Gent, de helse zoektocht naar een nieuwe, fijne job en mijn weg vinden in al deze nieuwigheden. En dat voor iemand die al bijna hyperventileert bij het idee te moeten omgaan met nieuwe situaties.

Ik zou liegen als ik zeg dat het over rozen loopt. Ik heb meer dan eens slapeloze nachten en angstaanvallen steken soms zomaar even de kop op. Ik heb mijn ouders geregeld bestookt met paniekerige berichtjes en telefoontjes en val mijn lief op dagdagelijkse basis lastig met mijn overdenken. En toch ben ik fier op mezelf. Ik hoor het nog geregeld van mijn collega's van de school waar ik tot voor kort nog werkte. Hoe moedig ze mijn keuze wel niet vinden, hoeveel bewondering ze hebben dat ik deze uitdaging met beide handen gegrepen heb. Telkens wanneer ik die bemoedigende woorden in me opneem, voel ik een verraderlijke tinteling in mijn borstkas. Ben ik echt wel zo dapper? Maakte ik wel de juiste keuze? Ga ik mijn geluk hier wel vinden? Moet ik niet gewoon een paar stapjes terugzetten?

Sinds mijn 'leap of faith' en de daarbij horende onzekerheden en opgevreten nagels , vallen de successen van een ander me des te harder op. Bijna dertig zijnde en nog volop op zoek naar mezelf en welk pad ik wil volgen. Ik merk dat het me oncontroleerbaar doet twijfelen aan mijn eigen capaciteiten. De zoektocht naar werk bijvoorbeeld is allesbehalve een 'walk in the park'. Uren tikken voorbij en het aantal verstuurde CV's en motivatiebrieven stapelen zich onophoudelijk op. Het verzette werk loopt jammer genoeg in de verste verte niet evenredig met het aantal positieve reacties die ik in mijn mailbox mag ontvangen. Helaas niet weerhouden van verdere selectie, mijn profiel dat toch maar niet perfect aansluit bij de oneindige lijst aan vereiste criteria, het zogezegde gebrek aan ervaring dat me blijft achtervolgen alsof mijn afgelopen vijf jaren in het onderwijs nutteloos zijn geweest. Een glimlach die zich ongeloofwaardig genoeg toonbaar probeert te maken vanuit mijn mondhoek wanneer ik aan de telefoon de zogezegde troostende woorden van me af laat druipen dat ik gelukkig wel op de werfreserve word gezet. Een heuse vleeskeuring waarvan ik dacht er wel mans genoeg voor te zijn, maar het is paniekerig trappelen om mijn hoofd boven water te houden.

Daar zat ik dan. In de universiteitsaula waar ik nostalgisch het schrijfplankje aan de stoel tegenover me naar beneden klapte. Met een klein hartje het gebouw in gewandeld, maar met de warme hoop dat het uitje me ook wat verlichting zou brengen. Het werd me al snel duidelijk dat vanavond veel meer zou zijn dan enkel een lezing. Twee sympathieke mannen die tonnen aan levenservaring wilden delen met een goed gevulde zaal aan jonkies. Jong, maar zeker niet onbezonnen. De rugzak van de een al wat zwaarder wegend dan die van de ander. De belangstelling was voelbaar groot. Mijn blik week geen seconde af van wat er zich daar vooraan afspeelde. Beetje bij beetje voelde ik de rust terugkeren in mijn hoofd en mijn dromen weer heropleven. De Facebook-advertentie had me wonder boven wonder op het juiste moment weten te vinden. Hun woorden bleven aan me plakken als honing. En wat smaakten ze zoet. Gretig maakte ik voor mezelf notities in mijn smartphone opdat er zeker geen inspiratie verloren zou gaan. Hier kan ik wat mee, dacht ik.

"Ge zijt niet uw gedachten. Ge zijt de persoon die ernaar luistert." - Onbespreekbaar

In mijn verwarrende zoektocht naar mezelf maak ik vaak de fout om mijn focus op anderen te leggen. Anderen die het wél voor elkaar lijken te hebben en een zorgeloos leventje leiden. Althans, dat laat ik mezelf geloven. Want als ik dan met vriendinnen bel, vertellen ze me eerlijk over hun angsten, hun 'blue mondays' en ruzies met hun lief. Als goede vriendin voel ik de instinctieve drang om hen te voorzien van de nodige portie aan perspectief. Zij worstelen ook. Ik ben niet alleen.

Zelf praat ik er eigenlijk helemaal niet zo graag over. Over datgene waarover ik 's nachts nog rusteloos lig te woelen terwijl mijn lief zo vredig slaapt. Over wat me bang maakt en wat me aan mezelf doet twijfelen. En waarom eigenlijk? Die vraag heb ik mezelf afgelopen nacht in alle eerlijkheid gesteld. Ik geloof dat het rond een uur of 4 was. De wereld sliep terwijl die ene prangende vraag me klaarwakker hield. Wat gaat er net schuil achter de angst waar ik de laatste tijd zo fel mee worstel? Waarom laat ik telkens net die angst me het plezier van iedere dag ontnemen?

Terugdenkend aan mijn uitje naar de Gentse universiteit en met mijn digitale notities in de hand ging ik de volgende ochtend vol vastberadenheid op zoek naar een mogelijk antwoord op de vraag die me al ettelijke weken bezighoudt. Het raamstaren leverde me verrassend genoeg wat helderheid op.

Het is een kwestie van perspectief. Zo simpel kan het zijn. Het zit hem in de manier waarop je naar de dingen kijkt. De realiteit van jouw idee leren onderscheiden, maar ook je gedachten er laten zijn ook al maken ze je bang. Ik betrap mezelf erop dat ik veel te vaak kijk naar wat me klein maakt, wat er misloopt. Dat terwijl er, bij elke tegenslag, zich ook opportuniteiten voordoen en waardevolle lessen aanbieden. Meer dan genoeg om van te leren en om in te groeien. En hoewel ik me ervan bewust ben, heb ik het moeilijk om hier mijn evenwicht in te vinden. Balanceren op een splinter terwijl het prikken je alert houdt.

Na het verslinden van boeken rond zelfzorg en het luisteren naar podcasts met bloedeerlijke levenslessen wanneer ik voor de zoveelste keer in mijn auto stapte, onderweg naar mijn ouders omdat het me even teveel werd, leerde ik dat angsten meestal uitgaan van ideeën die we onszelf inprenten en als waarheid aannemen. Als de enige waarheid. Dat terwijl die ingeprente ideeën (slordig buiten de lijnen) gekleurd zijn door wat we onszelf vaak wijsmaken. De realiteit van jouw idee leren onderscheiden, maar ook die gedachten er laten zijn ook al word je er doodongemakkelijk van. Hoewel het antwoord op de vraag dus eerder simpel is, lijkt het voor mij meer op een aartsmoeilijk wiskundig vraagstuk waarvan ik gelijk kletsnatte okselvijvers krijg. Toch is er maar één iemand die telkens opnieuw blind naar die angsten luistert en dat ben ik zelf. Want zeg nu eerlijk? Wat is het ergste dat me kan overkomen?

"Angst heeft al meer dromen doen sneuvelen dan mislukkingen ooit zullen doen." - Onbespreekbaar

Ik heb helaas nog geen kant-en-klare oplossing gevonden voor mijn opeens opkomende angstaanvallen, voor mijn doemdenken en nachtelijk gewoel. Ik reageer me nog veel te vaak af op mijn omgeving wanneer ik voel dat ik opnieuw eindeloos worstel om de dag door te komen. En toch ben ik trots. Als eeuwige twijfelaar afstand te hebben gedaan van alles wat zekerheid gaf, uit mijn gouden kooitje te breken en mijn dromen de kansen te geven om te groeien.

Ik ben er nog lang niet, maar als ik me hier zo zie zitten in mijn knus en aangenaam verwarmd huis op nummer 18 met heerlijk geurende kaarsen waarvan de vlammen heen en weer dansen alsof ze meesters over de rust zijn. Mijn kat naast me in de zetel die troostend kopjes geeft wanneer ik weer even te streng ben voor mezelf. Mijn lief die thuiskomt en opgewekt, met een ietwat theatrale toon door de gang kermt : 'Honey, I'm home!'

Oké, er is nog veel werk aan de winkel, maar ik heb ook al veel geleerd. Of ik nog steeds zo bang ben? Heel zeker. Of ik nog worstel met het vertrouwen in mezelf? Continu. Of het dit allemaal waard is? Absoluut.