Op glad ijs

Ik herinner me meer dan levendig dat ik doodsangsten uitstond, die allereerste keer op de skilatten. Twee jaar geleden voor het eerst gevoeld wat het is om vooruit te glijden op vers krakende en heftig reflecterende sneeuw. Tot mijn grote frustratie de controle verliezend door moguls waaraan ik me niet verwachtte en mijn hartslag die ongekende hoogtes bereikte.

Dit jaar niet weer, dacht ik. Vastberaden nam ik een paar skilessen in het gebied waar we met zeven vrienden naartoe trokken. Ik voelde me helemaal thuis tussen de vijfjarige Franse kinderen die werden afgezet door hun sportieve moeders in strak skipak. Even voelde ik me terug heel kwetsbaar en in de genadeloze greep van mijn eigen onzekerheid. Totaal afhankelijk van mijn lichaam en vooral durf. Ik moet ook eerlijk bekennen dat mijn concentratie met momenten even schaamteloos afdwaalde naar de blauwe ogen van mijn ski-instructeur.

"Succes ligt niet zozeer in het raken van de roos, maar in het richten, want zelfs een onverwachte wind kan het perfecte shot verstoren." - Onbespreekbaar

Denkend dat mijn eerste skiles me al knikkende knieën bezorgde, stond er nog iets op mijn to-do-lijstje wat me veel meer afschrikte. Het telefoontje naar de directeur van de organisatie die me zo na aan het hart ligt. Een paar weken geleden met een overdosis aan enthousiasme gesolliciteerd en totaal onverwacht de job gekregen. Toch sijpelde langzaam maar zeker het besef binnen dat ik naar het kind in mezelf wilde luisteren. Van kindsbeen af wilde ik schrijver worden en kinderboeken uitbrengen. Vandaag wil ik verhalen vertellen waar mensen zich in herkennen. Bloedeerlijk en met de nodige portie zelfspot om het allemaal wat luchtig te houden.

Zes maanden lang was ik wanhopig op zoek naar stabiliteit en toch zou ik vandaag voor mezelf kiezen. Voor het kind in mij met de jarenlange schrijversdroom.

Met klamme handen bij min zes op de skipiste van Pré la Joux hou ik mijn gsm tegen mijn oor. Bij het overgaan van de telefoon krimpt mijn maag pijnlijk in elkaar. Waar ben ik toch mee bezig? Net op het moment dat de twijfel het weer van me wil overnemen, hoor ik zijn stem.

De volle dertien minuten later drukte ik met een zucht van opluchting op het rode hoorntje op mijn scherm. "Het is gebeurd", zou Erik van Looy zeggen. Ik heb zonet de job afgewezen waar ik zes maanden geleden alles voor over zou hebben gehad. Met een lichte twijfel in het achterhoofd of ik wel de juiste beslissing genomen had, wandelde ik ongemakkelijk met mijn veel te logge skischoenen terug naar mijn vrienden. Ik klikte me vast in mijn ski's en voelde de nood om me even zorgeloos te laten glijden over het pak versgevallen sneeuw. Ik voelde me angstig, maar tegelijk ook auteur van mijn eigen geluk. Het eerste hoofdstuk is geschreven.

Sinds ik terug ben van mijn skivakantie lijkt alles in een soort stroomversnelling te zijn gegaan. Thuisgekomen, bruisend van de energie om mijn dromen eindelijk écht vast te pakken, ze te voeden. Voor ik het goed en wel besefte, had ik me last-minute nog gauw ingeschreven voor een programma om freelance creative writer te worden. Zoals een vriendin het onlangs nog zei tegen mij : "Soms moet je gewoon even schijt hebben aan alles en iedereen. Je moet maar één keer voor jezelf kiezen en je bent vertrokken." Het voelde juist, ik twijfelde geen seconde. Met een zeker gevoel van fierheid zette ik mijn wekker voor de volgende ochtend, klaar voor het kick-off event.

's Morgens kreeg ik geen hap door mijn keel. Ik was bloednerveus. Het zachtjes pruttelen van de koffie kalmeerde me gek genoeg toch een beetje, hoewel ik van de geur alleen al instant naar het toilet moest hollen. Klaar voor vertrek stak ik mijn autosleutel in het contact. Mijn avontuur is officieel gestart, de motor draait.

"Een kleine reminder, ge kunt laat starten, opnieuw starten, onzeker zijn, u niet klaar voelen, proberen en falen, opnieuw falen en nog steeds slagen." - Onbespreekbaar

Ik moet mezelf nog regelmatig knijpen om te beseffen welke stappen ik de laatste weken heb gezet. Financiële stabiliteit en een veilig, routineus leven waar ik zo naar snakte volledig overboord gegooid en mezelf én mijn dromen op de eerste plaats gezet. Even ongegeneerd egoïstisch geweest en twee jobs geweigerd waarvoor ik enkele maanden geleden een moord zou hebben gepleegd. Voor het eerst ervaar ik hoe vrijheid voelt, hoe fijn het is om los te breken uit het gouden kooitje dat ons klein en blind houdt.

Ik heb mezelf nog de vraag gesteld wat ik tegen mijn jongere ik zou zeggen als ik terug kon gaan in de tijd. Welk advies ik zou willen meegeven aan de kleine, naïeve Marthe die nog maar met haar kleine teen in het leven stond.

Altijd opgekeken naar mensen met een stevig paar ballen om het leven eens koppig tegen de schenen te stampen, maar nu is het aan mij. Het besef is er dat het twee kanten uit kan gaan. Of ik manifesteer het leven waar ik zo van droom of het ontploft kei hard in mijn gezicht. Ik wil mij niet meer laten leiden door angsten. Het is cliché, maar ik heb liever spijt van iets wat ik heb geprobeerd dan spijt te hebben van iets wat ik nooit heb aangedurfd. Vanaf vandaag schrijf ik letterlijk en figuurlijk aan mijn eigen geluk.