Omarmen en verwarmen

Hier zit ik dan. Net iets te comfortabel in mijn krakend campingstoeltje in het meest prachtige landschap van Italië. Glashelder water zover ik maar kijken kan, pastelkleurige huisjes waar verse witte was aan de waslijn in het deugddoende zonnetje te drogen hangt. Een felblauwe hemel en geen wolkje aan de lucht dat verraadt dat er heel misschien een druppeltje zal vallen vandaag.

Hoewel ik totaal onder de indruk over me heen laat komen hoe prachtig het hier is, heb ik over mezelf al een ton twijfels gehad... En dat terwijl ik mezelf nog zo beloofd had het deze zomer eens niet te doen, om mijn knopje nu écht om te draaien.

"Wanneer krijg ik eindelijk een lichaam dat past of moet mijn ziel gewoon eindelijk stoppen met haar buik in te trekken" - Ruth Van de steene

Voor ik het weet heb ik een handdoek over mijn buik gelegd. Mooi ondergestopt onder een troostende laag van badpak en badlaken. Dat rolletje aan snoepgeluk sprong me iets te fel in het oog.

Het is voor mij trouwens de eerste zomer sinds mijn tienerjaren dat ik een mouwloos topje draag. Gek toch? Dat je zelfs in een klimaat van 30 graden nog kan twijfelen over je kledingkeuze terwijl de gemiddelde mens liever alles uitschiet. Ik zeg nu wel 'gemiddelde mens' maar eigenlijk weet ik verdomme goed dat ik hier niet alleen zit te piekeren over mijn zomerlijf dat weer hopeloos te laat kwam dit jaar. En toch kan ik genieten van het staren naar mensen met échte, niet geëditte figuren. De één strak, de ander over de tijd heen al wat meer verfrommeld. Klein, groot, plus-size of stevig afgetraind. Ik vind ze stuk voor stuk prachtig. Wat het voor mij écht af maakt? Een oprechte glimlach en een gezonde dosis aan je-m'en-foutisme. Dat werkt zo enorm aanstekelijk. Waarom blijf ik het dan zo moeilijk vinden om mezelf gewoon even te knuffelen, lieflijk te omarmen?

"Hij zegt ik vind je mooi Ik hoor hij vindt me niet prachtig" - Ruth Van de steene

Ik kan mezelf kort gezegd dus een ware gelukzak noemen dat een heerlijk lief heeft die mijn positieve kantjes benadrukt en me niet afrekent op een rolletje meer of minder. Dat en vooral geduld heeft, heel veel geduld. Toch betrap ik mezelf erop dat mijn overpeinzingen het soms winnen van zijn geloofwaardigheid. Complimenten aanvaarden is zowat het moeilijkste wat er bestaat, vind ik.

Die onzekerheid over mijn zijn volgt me al enkele jaren sneller dan mijn eigen schaduw en gaat dus al een heel stuk terug in de tijd. Hoewel het zelfbeeld van de meeste mensen vroeg of laat wel eens drastisch door elkaar geschud wordt, heeft het bij mij persoonlijk voor wat wat lelijke littekens gezorgd. Die eeuwige strijd met de spiegel en ik geraak er klaarblijkelijk maar niet van af.

"In de tijd van Cindy Crawford en Naomi Campbell waren dikke billen niet in de mode." - Amanda van Schaik voor Libelle

Als kind heb ik me er vaak schuldig aan gemaakt. Mezelf opmaken met de make-up uit mijn mama's beautycase, me in de gekste kledingcombinaties proppen en in veel te grote hakken paraderen door de inkomhal van mijn ouderlijk huis.

Ik verzamelde Cosmopolitan-boekjes alsof het mijn enige bezigheid was en las ze meermaals van voor naar achter en van achter naar voor uit. Met grote ogen bladerde ik door modemagazines en beeldde ik me in dat er misschien ooit voor mij ook zo'n toekomst was weggelegd.

Helaas heeft mijn droom het nooit gewonnen van mijn zelfbeeld. Op vijftienjarige leeftijd trapte ik in de val van het verraderlijke schoonheidsideaal. Lange benen, een smalle taille, een strakke buik, slanke armen en een parelwitte glimlach.

Ik begon mezelf uit te hongeren en had enkel nog maar aandacht voor die prachtige vrouwen in blitse modemagazines.

Mijn ouders maakten zich oprecht zorgen om mijn gezondheid, maar hier had ik het luisteren niet naar. Ik puberde volop en wilde zijn zoals die prachtige vrouwen in mijn laatst aangekochte versie van Cosmopolitan.

"Blijf dicht bij mensen die voelen zoals de lentezon." - Frommelrommel

Nu, zoveel jaar later, durf ik vaak nog met een omgekeerde glimlach naar mezelf kijken in de spiegel. Mezelf afvragend waarom ik zonet toch maar weer dat verleidelijke stukje chocolade naar binnen heb gespeeld. Dan vraag ik me af waarom ik blijf betalen voor een sportabonnement dat ik naar gewoonte te weinig benut en waarom ik soms de delivery-guy liever zie dan mijn eigen lief.

Rimpels, rolletjes en putjes. We hebben ze allemaal, maar of we nu tien kilo zwaarder of lichter zijn, strakker of slapper, we zijn nooit honderd procent tevreden.

Doorheen de jaren heb ik geleerd dat het zo enorm belangrijk is om je te omringen met de juiste mensen. Mensen die verder durven kijken dan dat buitenste laagje jij.

Ik herinner me nog heel goed dat ik op mijn werk een jurkje had aangetrokken. Ik deed dit niet vaak, lesgeven in een jurkje, maar ik kon moeilijk anders. Bij het idee alleen al van een verstikkende lange broek bij deze broeierige temperaturen kreeg ik een heuse zweetaanval. Ik zat wat ongemakkelijk te schuifelen op mijn stoel om toch maar te verzekeren dat er niet te veel bil zichtbaar was toen ik toevallig opving wat mijn eveneens jonge, vrouwelijke collega zei. Zonder schroom en met een veel te hoge hoeveelheid aan decibels deelde ze aan de eettafel in de leraarskamer mee dat ze cellulitis verschrikkelijk vies vindt. Dat je als vrouw hier alle controle over hebt. Vrouwen met sinaasappelhuid letten niet goed op hun voeding en sporten niet voldoende. Volgens mij viel er een stukje boterham uit mijn mond op het moment dat ik dit hoorde. Met de mond wagenwijd open en het gebrek aan reactievermogen kreeg ze me stil, muisstil.

Op dat moment beloofde ik plechtig aan mezelf dat ik afstand zou nemen van iedereen en alles dat me aan mezelf zou doen twijfelen. Dat ik mijn putjes en bultjes eindelijk zou leren omarmen en mezelf zou verwarmen met mensen die aanvoelen als zonneschijn.

Bij die gedachte zette ik me gemakkelijk in mijn campingstoeltje en gooide ik mijn allesbedekkende badlaken aan de kant. Klaar voor de zon.