Tinder : hit or miss?

Jawel, ook ik ben gezwicht voor de verleidelijke lokroep van Tinder tijdens de coronaperiode nog niet zo heel lang geleden. Ik als diegene die dating apps vervloekte en stiekem ook vriendinnen veroordeelde wanneer ze hun hengeltje uitgooiden in de vervuilde poel der tinder-vissen. Althans, dat dacht ik. Wat me zover heeft gebracht? Covid, natuurlijk. Laten we opnieuw met het vingertje in de richting van de pandemie wijzen...

Tot vervelens toe de zoveelste keer die ene serie bingen en jezelf erop betrappen dat je schermtijd met 60 procent de lucht in is geschoten. Wat moet een mens anders doen in tijden van quarantaine? Hoewel ik stevig genoot van de langverwachte me-time moet ik ook eerlijk bekennen dat ik me soms verdomd eenzaam voelde. Single na een relatie van 7 jaar. Net wanneer het mijn 'hot girl summer' ging worden, besloot de wereld even te stoppen met draaien. Vriendinnen stookten me, zoals ze verwacht worden te doen, op met allerlei wilde Tinder verhalen. De een had een stomende eerste date gehad, maar werd nadien koelbloedig geghost. De ander lijkt er de liefde van haar leven aan over te hebben gehouden. Ze maken de dag van vandaag trouwplannen en kiezen samen het kleurenpalet van de babykamer. Dan heb je natuurlijk ook nog de vriendin die ongegeneerd in de ontkenningsfase vertoeft en op haar beurt naast het net blijft vissen. Uiteraard kon ik niet achterblijven. De verveling sloeg hardnekkig toe en voor ik het wist, accepteerde mijn duim het download-verzoek van Tinder in mijn app-store. Klinkt het niet, dan botst het, dacht ik.

Bycatch

“De vangst is wat minder. Alleen kwallen & platte vissen op Tinder” - Frommelrommel

Juist, ik heb een profiel nodig. Welke foto's voeg ik toe? Welke informatie plaats ik in mijn bio? Welk anthem is op mijn lijf geschreven? Oh boy, zoveel vragen en zo weinig antwoorden. Ik haalde mijn digitale creativiteit van onder het stof en begon vol goede moed te schrijven aan het perfecte profiel. Het zag er, eerlijk toegegeven niet slecht uit. Hier kunnen we wel wat mee. Vol zelfvertrouwen begon ik aan mijn swipe-avontuur. Ik verwachtte er niet veel van want hoe kon het ook anders? Tinder krioelt van de 'platte vissen' die op zoek zijn naar een kort, stomend nachtje, maar zijn in geen geval klaar om zich voor te stellen aan je moeder. Toch was ik zelf ook niet meteen op zoek naar een vaste relatie. Die zeven jaar aan vergane glorie hing nog in mijn kleren. Hoe men het in de documentaire 'Seaspiracy' ook zo pakkend verwoordt, is 'bycatch' het grootste probleem. Je vist naar die ene perfecte blauwvin tonijn, maar je vangt een heus net aan krabben, garnalen en kwallen... veel kwallen. Ik woonde nog thuis destijds dus uiteraard was de gezonde curiositeit van mijn ouders niet ver zoek. Na enkele uren tevergeefs swipen, gaf ik totaal verslagen en zwaar teleurgesteld mijn gsm door aan mijn moeder. Samen smakelijk slurpend van een gin tonic vertelde ik haar over mijn kale reis op Tinder. Ze werd steeds benieuwder naar hoe haar toekomstige schoonzonen er tegenwoordig zoal uitzien en besloot zelf het heft in eigen handen te nemen. Zelfs mijn moeder ging overenthousiast aan het swipen. Corona doet wat met een mens.

Romeo, oh Romeo?

's Morgens werd ik wakker bij het zien van een berichtje van iemand met een wel zeer intrigerende naam: Bill. Hij begroette me vriendelijk en zelfs zonder foute openingszin won hij mijn hart al een klein beetje voor zich. We stuurden intensief heen en weer en wensten elkaar iedere nacht vriendelijk welterusten. Dit patroon herhaalde zich voor twee weken onophoudelijk. In mijn achterhoofd was ik me er wel van bewust dat ook deze man misschien ook zou uitdraaien op een teleurstelling. Hij was poeslief en galant, maar ik mocht niet vergeten dat er ook een zekere macho-uitstraling te bespeuren was en toch genoot ik. Dat was voor mij prioriteit. Even vergat ik de zeven jaren die gepasseerd waren. Ik moet eerlijk bekennen dat ik een black-out heb gehad gedurende twee weken. Ik had Bill twee weken niet meer gestuurd, maar de reden is me tot op heden nog steeds onbekend. Bij het scrollen door mijn doodgebloede conversaties met krabben en kwallen verscheen zijn profielfoto als de deugddoende zon bij het ochtendgloren. Ik betrapte me op de glimlach die zich uit mijn mondhoeken kenbaar maakte. Ik stuurde hem zonder aarzelen meteen een berichtje. Gelukkig was hij een halsstarrige volhouder want op een antwoord moest ik echter niet lang wachten. Ik was onderweg naar mijn beste vriendin wanneer ik zijn berichtjes binnen kreeg. Ik kon niet snel genoeg bij haar zijn om haar mijn eerste Tinder-avontuur te vertellen. Even werd ik hopeloos terug gekatapulteerd naar mijn tienerperiode waar ik officieel zenuwachtig was om mijn verhaal te delen over de persoon waar ik heel misschien en met nog lichte ontkenning wel een oogje op had.

Oh well, that escalated quickly...

“Als gij het niet doet, doe ik het!"

De berichtjes stroomden zoetjes binnen. Ik blonk duidelijk van contentement dat het contact na twee weken weer hersteld was. Geen moment radiostilte, een zalig heen en weer ge-sms. Als ik de kaap van 40 was gepasseerd, had ik waarschijnlijk gezegd dat ik me terug jong voelde. En dan opeens kwam hét berichtje binnen. Ik voelde mijn gezicht vertrekken en mijn vriendin vroeg me gelijk of ik me wel goed voelde. Ik toonde haar met een lichte trilling in de hand het berichtje van hem. "Ben je nu serieus?" vroeg ze. "Als gij er niet mee afspreekt, doe ik het!" En voor ik het wist, drukte ik op verzenden. Geen weg meer terug. Zou ik eindelijk een deftige Tinder-vis aan de haak geslagen hebben? Na een gezellige avond vol vrouwenpraat vertrok ik weer huiswaarts. Nog steeds waren de zenuwen prominent aanwezig. Ik wachtte geduldig op zijn berichtje na het toezeggen op een eerste afspraakje zijnde onder lichte dwang van mijn beste vriendin. Eenmaal thuis aangekomen, duurde het niet lang voor ik zijn berichtje zag verschijnen op mijn scherm. Mijn allereerste date lag vast. Het angstzweet brak me uit, maar de goesting om hem beter te leren kennen won met gemak van de zenuwen. Want zeg nu eerlijk... voelen we ons ooit goed genoeg voor Mister Perfect? Ik wilde nog zo graag terugkrabbelen, maar was veel te benieuwd naar wie hij was. Hij met de intrigerende naam Bill. We zouden afspreken in Leuven op de vooravond van mijn verjaardag, maar gezien corona zich nog ten volle manifesteerde, zaten we vast aan de verdomd enerverende avondklok. Horeca bleef gesloten en er viel dus bitter weinig te beleven. Gezien ik een uur onderweg was met de auto en hij het klaarblijkelijk de moeite niet vond om het te houden bij een avondwandeling, boekte hij een Airbnb. Jawel, een Airbnb. Toen ik dit vernam, flitsten er allerlei scenario's door mijn hoofd : een intense nacht en daarna geen contact meer, oneerbiedige voorstellen waar mijn tenen van gaan krullen of erger... Mijn adem stokte. Gelukkig leek hij me nu niet meteen een Jeffrey Dahmer-type dus ik zei toe. Ik bracht een vriendin op de hoogte die in Leuven woonde en sprak een codewoord af, just in case. Na wel tien keer van outfit te hebben gewisseld en mezelf nog één laatste keer af te vragen of 'mijn gat' nie te dik lijkt in dit jurkje, stapte ik mijn auto in. Daar gaan we dan... Gps ingesteld op het adres in Leuven dat Airbnb ons doorgaf en een handsfree peptalk van mijn beste vriendin voor onderweg. C'est parti!

Bij nader inzien...

Het allereerste oogcontact dat we maakten toen ik mijn auto omwille van de zenuwen niet geparkeerd kreeg en hij met veel plezier het stuur overnam, was gek genoeg betoverend. Alsof ik bij iemand thuis kwam. Het voelde gelijk vertrouwd aan. We wandelden een kort stukje en al snel hadden we per ongeluk elkaars hand vast. We discussiëren de dag van vandaag nog steeds over wie hier eigenlijk de eerste stap zette. Later verraste hij me met een overheerlijke brownie die hij nog gauw haalde in de koffiezaak waar hij destijds werkte als barista. De lieve boodschap op zijn kaartje heeft er misschien wel toe bijgedragen dat er niet veel later een eerste kus viel. We hebben urenlange conversaties gehad over de banaalste, maar ook de meest serieuze onderwerpen. Had me die avond het 'schoenen-spel' op een bruiloft laten doen en ik zou alles perfect correct geraden hebben over hem. We hebben zelfs niet de tijd gehad om iets te eten. Gelukkig had hij die brownie nog voorzien anders werden we 's morgens wellicht teruggevonden met verschijnselen van uithongering. De klok verraadde dat het half zeven 's morgens was. Nog maar enkele luttele uurtjes slaap over vooraleer we uit het uiterst gezellig appartementje werden gezet door de eigenaars. Bij het afscheid nam hij me stevig vast. Ik voelde dat hij het meende. Ik zou hem nog terugzien, geen twijfel mogelijk. Ik was nog niet vertrokken toen er een berichtje via mijn Apple Car play binnenkwam... Zalig is het wanneer Siri het berichtje waarop je stiekem al hoopte bij je vertrek zo sprekend en met gevoel voor intonatie voorleest. Gelukkig deed dit niets af aan de lieve boodschap. Het duurde niet lang of ik verlangde alweer naar meer. Tinder heeft niet lang dienst gedaan voor mij want bij thuiskomst verwijderden we allebei met veel plezier onze profielen. Een dikke drie jaar later schrijf ik licht mijmerend vanuit het gezelligste huis in het centrum van Gent aan mijn Tinder-avontuur over de man die ooit zo onbekend was nu aanvoelt als mijn warm nest.