In een spiraal van opluchting

Verstuurd. Vol enthousiasme drukte ik op de verzendknop in mijn mailbox. Na ettelijke boeken en podcasts te hebben verslonden over een hormoonvrij leven en natuurlijke anticonceptie nam ik, na lang wikken en wegen, eindelijk de beslissing om er definitief een punt achter te zetten. Het was nerveus uitkijken naar de dag dat ik mijn eigen lichaam na vijftien jaar terug zou leren kennen.

De wekker liep af om kwart na zes. Ik heb het alarm puur op de tast moeten uitzetten want mijn ogen leken wel dicht te zijn gelijmd met de strafste secondelijm op de markt. Het voelde alsof ik pas zonet in slaap gevallen was. De godganse nacht heb ik liggen woelen. Niet van de stress of de zenuwen, maar van het kinderlijk enthousiasme. Stom eigenlijk want het stelt helemaal niet zoveel voor. Er zijn me al zoveel vrouwen voorgegaan, maar toch voelt het voor mij aan als kind of a big deal. Tot voor kort had ik er nog niet bij stilgestaan dat ik vijftien jaar lang geen weet had van hoe mijn lichaam eigenlijk werkt. Dat ik, sinds ik aan de hormonale anticonceptie ben, nooit meer mijn regels heb gekregen ook al wordt ons verkeerdelijk verteld van wel. Voor het eerst in jaren keek ik ernaar uit om ongesteld te worden en te weten wat het is om een échte cyclus te hebben. Nooit gedacht dat ik dat zou zeggen trouwens want ik linkte menstruatie rechtstreeks aan ongemak en ambetantigheid.

De parate kennis die ik opdeed in het middelbaar zat ergens slordig opgeborgen in een stoffige doos in mijn achterhoofd. Tijd dus om me wat verder in te lezen. Gelukkig is er voldoende te vinden op het internet en in boeken om je voor te bereiden op wat er komen gaat. De podcast en het boek ‘Het Cycluskompas’ van Morgane Leten en de verhalen van mijn beste vriendin hebben ervoor gezorgd dat ik meer dan ooit uitkeek naar een -synthetisch- hormoonvrij leven.

"Nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar voor het eerst in jaren keek ik ernaar uit om ongesteld te worden."

Ik heb ongetwijfeld tientallen calorieën verbrand met het zenuwachtig heen en weer schuifelen op mijn stoel. Het voelde gek om tussen de zwangere vrouwen in de wachtkamer te zitten die voor de zoveelste keer op controle kwamen om het hartje van hun kind te horen kloppen. Ik had het idee dat ik, net als zij, aan een nieuwe fase begon in mijn vrouwenleven. Een beslissing die ik enkel en alleen voor mezelf maakte.

Mijn vriend is met me meegegaan als mental support. Lief, want hij verkeerde eigenlijk al een hele tijd in een soort automatische-piloot-modus door de drukte van de afgelopen weken. Toch vond hij de energie om me naar de privépraktijk van Dokter Poppe te rijden.

Eenmaal de vriendelijke secretaresse mijn naam liet weergalmen door de wachtkamer repte ik me naar het dokterslokaaltje. Geduldig ging ik zitten en begon ik aan mijn relaas over hoe ik me de afgelopen maanden gevoeld heb en of ik ongemak ondervond van mijn hormoonspiraal. Toen ik uitsprak dat ik heel graag wilde stoppen met anticonceptie, voelde ik een soort weerstand bij mezelf opkomen. Alsof ik na jaren braaf de regeltjes volgend opeens besliste om tegendraads te zijn. Ik besprak alles uitvoerig met mijn dokter en werd daarna vriendelijk verzocht plaats te nemen op de gynaestoel. Het is voor mij toch altijd even mijn knopje omzetten om daar zo kwetsbaar met de benen wijd te gaan en iemand daar beneden te laten kijken. Ik ben waarschijnlijk niet de enige die zich mentaal moet voorbereiden op zo'n uitje naar de gynaecoloog.

Het verwijderen van het spiraal duurde, in tegenstelling tot wat ik vreesde, slechts enkele luttele seconden. Ik was zelfs niet op tijd om diep uit te ademen of hij toonde me al met een glimlach het spiraal dat zich gedurende drie jaar had genesteld in mijn baarmoeder. Ik voelde vrijwel meteen een enorm gewicht van mijn schouders vallen. Alsof er plaats werd gemaakt in mijn buik voor een nieuwe dosis zelfliefde en herkenning met een grote 'H'.

Er ontstond een niet te verklaren krop in mijn keel, maar gelukkig werd er al snel overheen gepraat. Nog gauw een snelle check-up voor ik me weer mocht aankleden.

Zo fier als een gieter was ik toen ik hem hoorde zeggen dat mijn eierstokken gezond en werkzaam waren. Over een kleine maand zou ik mijn regels moeten krijgen. Ik heb het geschatte moment gelijk met stip in mijn agenda gezet. Met een tevreden glimlach op mijn gezicht wandelde ik de wachtkamer terug binnen. Mijn vriend wachtte geduldig met zijn ogen op half zeven op zijn stoel met een broodnodige koffie in de hand. Met een instemmend knikje stond hij recht en plaatste ik met veel plezier mijn bankkaart tegen het betaaltoestel aan het onthaal voor ik me naar buiten begaf.

"Ik probeerde het nog angstvallig te verbergen, maar wanneer mijn vriend me vroeg wat er scheelde, kwam er een stortvloed aan tranen tevoorschijn."

We namen weer plaats in de auto wanneer ik die langverwachte granolakoek van de bakker om de hoek in mijn mond propte. Mijn maag rommelde, ik had nog geen kruimel gegeten die ochtend.

Terwijl ik een gulzige hap nam, voelde ik uit het niets nattigheid op mijn linkerwang. Ik probeerde het nog angstvallig te verbergen, maar wanneer mijn vriend me vroeg wat er scheelde, kwam er een ongecontroleerde stortvloed aan happy tears tevoorschijn. Voor hormoonschommelingen was het nog te vroeg dus ik schreef het volledig toe aan het feit dat ik met mijn twee voeten middenin een nieuw avontuur stond. Het besef dat ik aan een reis begon die volledig de mijne was, maakte me lichtjes bang maar tegelijk ook enorm fier. Ik snakte al naar de fles bubbels die klaar stond in de koelkast. 'Vandaag vieren we de ultieme vrouwelijkheid', zei ik. Zijn hand op de mijne maakte van mij niet alleen de passenger princess, maar ook de 'monarch van mijn eigen lijf'.