De hemel bestaat

Vorig jaar, het was ergens in het begin van september. De voorzichtig ontluikende zon gaf ons het duwtje in de rug om weer net iets beter gezind én met het juiste been uit bed te stappen. Met een kopje troost in mijn favoriete koffiemok voelde ik de veilige arm van mijn vriend zich om mijn schouder vastklampen. Met een trotse glimlach en een gevuld hartje dagdroomden we van onze eerste trip doorheen het prachtige Italië. Vol vertrouwen zetten we onszelf achter het stuur van onze zelfgebouwde campervan. Vastberaden dat het op ‘all terrain-wieltjes’ zou lopen. De eerste échte test.

"Samen knoeien en zoveel hemel vinden" - Ruth Van de Steene

Ik moet eerlijk toegeven: ik was best zenuwachtig. Tot voorheen maakten we enkel tripjes dicht bij huis. En geloof me, we zijn op heel wat mankementen gebotst. Van kastjes die na de eerste tien meter bollen al het leven lieten naar een lek in het dak waar tientallen handdoeken wanhopig redding moesten bieden. We hebben gelachen, gevloekt en heel stiekem ook een klein beetje gehuild.

Nog voor we het goed en wel beseften, bereikten we onze eerste bestemming. We parkeerden ons aan de rand van Genua. Een parking met een eerder ongemakkelijk geheimzinnige uitstraling die deed vermoeden dat hier wel eens iets meer werd verhandeld dan parkeerticketjes. Totaal paranoïde door het inbraakverhaal van mijn beste vriendin die op dat moment ook samen met haar vriend in een campervan door Italië trok, voelde ik angstvallig voor de tiende keer aan de deurklink of onze bus wel echt goed op slot was. Na inkopen te hebben gedaan in de lokale supermarkt zetten we opnieuw koers naar onze slaapplek midden in de natuur. Volgens de camping-app een rustig plaatsje boven op de top van de berg met een, volgens de reviews, prachtig uitzicht over de stad. Slapen op een kleine zevenhonderd meter hoogte. Iets in mij vertelde me dat het geen evidente bergklim zou worden.

 De avond brak langzaam maar zeker aan en de zwoelte van die zaterdag vonden we terug in de schilderachtige lucht die rook naar licht verbrande huid en zonnecrème.

Met mijn vriend achter het stuur en ik als ervaren copiloot met de GPS in de aanslag waren we klaar voor het haarspeldbochten-parcours dat ons zou leiden naar een hopelijk memorabel stukje camperplaats.

De heenrit was, zoals verwacht, alles behalve evident. Meteen werden we geconfronteerd met de smalle bergpas en het Italiaans temperament van de lokale automobilisten. Bochten die niet sierlijk gemaakt konden worden tenzij met een miniatuurversie van de Fiat 500 en straatjes waar maar amper één auto door kon passeren. Toch daalden onze stresslevels aanzienlijk toen we onze blik lieten vallen op de prachtige, goudkleurige vallei achter ons. De op het eerste gezicht lelijk ogende stad werd meter na meter indrukwekkender.

Na liters stresszweet en een protesterende maag, kwamen we eindelijk aan op onze kampeerplek. Alsof het zo moest zijn : we arriveerden op het perfecte moment. De ondergaande zon die de horizon welterusten kuste en de zachte zomerbries die de paarse bloemen tussen het frisgroene gras streelde. Ik kon me geen mooiere kampeerplek inbeelden. Monte Fasce tijdens 'het gouden uurtje' en het besef dat onze roadtrip officieel gestart was. Werkelijk alles klopte.

"En dat de magie nog moet beginnen" - Ruth Van de Steene

We zetten ons met een voldaan pufje in onze krakende kampeerstoeltjes. Het gammele, maar sympathieke plooitafeltje werd in no time gevuld met appetijtelijke Italiaanse delicatessen. Klinken met plastic bekers die gulzig tot aan de rand gevuld waren met een lokaal rood wijntje. Daar loopt de mond van over. En mijn hart nog veel meer. Eindelijk ondervinden wat échte vrijheid betekent. Wat was dat een heerlijk, prikkelend begin van de vakantie.